374 dzień w pracy – jeszcze się nie zorientowali, że nic nie potrafię, czyli: przestań być życiowym nieudacznikiem!
Kim chcesz być jak dorośniesz? To, wbrew pozorom, dobrze skonstruowane i wycelowane pytanie. Zadawano Ci je pewnie w dzieciństwie i wczesnej młodości. Jaka była wówczas Twoja wizja siebie za 10 czy 20 lat? Zgodna ze stanem obecnym, czy nie do końca? A może wcale?
Zamknij na chwilę oczy i wyobraź sobie, że jesteś spełnieniem swoich młodzieńczych marzeń. Przyjemne i smutne jednocześnie, prawda? Jeśli to drugie z uczuć jest przeważające to znaczy, że prawdopodobnie nie czujesz spełnienia. Twoja droga zawodowa prowadziła w zupełnie innym kierunku niż marzenia. Dobra wiadomość jest taka, że w każdej chwili możesz zawrócić.
Życie zawodowe większości ludzi dzieli się na trzy etapy. Pierwsze lata to z reguły proste, mało angażujące zajęcia, pozwalające na przeżycie lub kontynuację nauki. Drugi etap to rozwój kariery. Niektórzy wtedy wybierają swoją drogę życiową, inni przechodzą na wyższe stanowiska, każdy się czegoś uczy i nabiera doświadczenia. Trzeci etap to powinna być już zawodowa stabilizacja. Wykonujesz zawód, do którego przygotowywałeś lub przygotowywałaś się przez lata nauki i praktyki.
Skąd przypuszczenie, zamiast pewności w opisie trzeciego etapu? Bo o ile z dwoma pierwszymi etapami większość ludzi sobie radzi, trzeci potrafi stanowić nie lada problem.
Praca
Co czujesz na myśl o swojej pracy? Poczucie obowiązku, przywiązanie, poświęcenie, dumę z osiągnięć? A może strach przed porażką czy przygnębienie? Jak traktujesz swoją pracę – jako źródło utrzymania czy zło konieczne? Może już w niedzielę wieczorem dopada Cię frustracja przed nadchodzącym tygodniem?
Szkoła
Jak wyglądały Twoje lata szkolne? Czy nauka przychodziła Ci łatwo? Może unikałeś lekcji z powodu panicznego strachu przed nauczycielem lub wyjątkowo trudnym przedmiotem? Takie doświadczenia mogą prowadzić do problemów psychologicznych takich jak syndrom oszusta, gdzie mimo wysokich kwalifikacji nigdy nie czujesz się na właściwym miejscu.
Rodzina
A może problemem byli Twoi opiekunowie? Może nigdy nie okazywali dumy z Twoich osiągnięć lub umniejszali Twoją wartość porównując Cię do innych dzieci?