Terapia grupowa, zwłaszcza w kontekście DDA (dorosłe dzieci alkoholików) i DDD (dorosłe dzieci z rodzin dysfunkcyjnych), często przypomina układ sił i emocji obecny w rodzinie pochodzenia. Dlaczego? Bo grupa psychoterapeutyczna odtwarza to, co znane – dynamikę, relacje, konflikty, potrzeby.
DDD to nie moda na etykietki. To realne konsekwencje życia w rodzinie, która nie spełniała swojej podstawowej funkcji: dawania poczucia bezpieczeństwa. Wychowywać dziecko w takim środowisku to przepis na traumę ukrytą pod pozorami normalności.
DDD to skrót od „Dorosłe Dzieci z rodzin Dysfunkcyjnych”. To nie etykieta. To wewnętrzny pejzaż – popękany, pełen niedokończonych rozmów i zamrożonych reakcji. Dorosłe dzieci z rodzin dysfunkcyjnych to ci, których nikt nie nauczył jak mówić „nie”, jak czuć bez wstydu, jak płakać bez poczucia winy. Zamiast tego, nauczyły się przetrwać.
Dorosłość pochodząca z chaosu to nie fanaberia – to stan, który zostaje w ciele i psychice na lata. Dorosłe dzieci alkoholików, dorosłe dzieci z rodzin dysfunkcyjnych noszą w sobie ciężar emocjonalny, którego nie da się zrzucić jednym ruchem.
Wiele dorosłych dzieci wychowanych w domach dysfunkcyjnych nie rozumie, skąd bierze się ich chroniczne zmęczenie, lęk w relacjach, brak poczucia własnej wartości. Wchodzą w dorosłość z emocjonalnym plecakiem, wypełnionym zadaniami, które powinny należeć do dorosłych.
Dorosłe Dzieci Alkoholików (DDA) to termin, który odnosi się do osób dorosłych wychowanych w rodzinach, gdzie jeden lub oboje rodzice byli uzależnieni od alkoholu. Tacy ludzie często borykają się z licznymi trudnościami emocjonalnymi i behawioralnymi, które wywodzą się z ich trudnych doświadczeń dzieciństwa. Terapia grupowa DDA to kluczowy element pomocy dla Dorosłych Dzieci Alkoholików.
Terapia grupowa, szczególnie w kontekście DDA/DDD, to przestrzeń, w której uczestnicy mogą odkrywać swoje emocje, w tym te najtrudniejsze – poczucie winy i wstyd. To właśnie te dwie emocje często wpływają na sposób, w jaki postrzegamy siebie i budujemy relacje. Jak więc zrozumieć ich mechanizm działania i skutecznie z nimi pracować?
Wewnętrzny krytyk to głos w naszej głowie, który ocenia, gani i podkopuje wiarę we własne możliwości. Może brzmieć jak rodzic, nauczyciel czy inna ważna osoba z dzieciństwa, która kiedyś wpłynęła na nasze postrzeganie siebie.
Zanim powiemy o objawach, terapiach i syndromach – zróbmy krok wstecz. DDD to nie hasło z broszury psychologicznej. To ludzie. To Ty. Albo ktoś, kogo znasz. Dorosłe Dzieci z rodzin Dysfunkcyjnych. Ludzie, którzy dorośli bez dzieciństwa. Dorośli wcześniej niż powinni. Dorośli zamiast się bawić, zamiast marudzić, zamiast być sobą.
Rozstania i kryzysy emocjonalne to momenty w życiu, które wymagają nie tylko czasu, ale także głębokiej pracy nad sobą, by móc ruszyć dalej. Często rozwiązaniem okazuje się dotarcie do zakorzenionych w nas emocji, które mają swoje źródło w dzieciństwie. Odkrycie wewnętrznej dziecięcej części to klucz do zrozumienia swoich reakcji i uczuć, które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się niejasne lub nieadekwatne.
Krzywda nie ma jednej twarzy. Może przybierać różne formy, a każda z nich zostawia swoje ślady w naszym wnętrzu. Czasem jest wynikiem brutalnego ataku – fizycznego lub psychicznego.
Każdy z nas codziennie tworzy swoją własną historię – osobistą narrację, która opisuje nasze doświadczenia, emocje i przekonania. Te wewnętrzne opowieści kształtują naszą tożsamość oraz wpływają na sposób, w jaki postrzegamy świat i samych siebie. Ale co zrobić, gdy te narracje stają się toksyczne, ograniczające, a nawet bolesne?
Rola matki w życiu córki jest nieoceniona. Matka często staje się pierwszym wzorem do naśladowania, źródłem miłości i wsparcia, a także przewodnikiem po trudnych ścieżkach dorastania. Jej wpływ na relacje rodzinne może być ogromny i wielopłaszczyznowy.
Rodzina ma być miejscem, w którym można się rozluźnić. W przypadku rodzin dysfunkcyjnych to właśnie tam trzeba być najbardziej czujnym. Dziecko nie wie, co przyniesie kolejny dzień — krzyk, milczenie, szantaż emocjonalny, a może znów trzeba będzie uspokajać pijanego ojca albo pocieszać matkę, która nie radzi sobie z rzeczywistością.
Styl przywiązania to nie horoskop – nie mówi, jaki jesteś, tylko jak przetrwałeś dzieciństwo. W relacjach pokazuje się bez filtra: w tym, jak kochasz, jak uciekasz, jak próbujesz przetrwać bliskość. Terapia grupowa to pole minowe dla tych schematów. I dobrze – bo dopiero na polu minowym uczymy się ostrożności, a potem odwagi.
Czy nosisz w sobie sekret? Taki, który towarzyszy Ci od dzieciństwa, tak długo, że w efekcie stał się integralną częścią Ciebie? Elementem składowym charakteru. Silnym na tyle, by wciąż kierować Twoim życiem? Posiadanie go zabiera Ci energię, radość i możliwość bycia z ludźmi, a jednocześnie trzymasz go w sobie kurczowo w obawie, że wszystko się wyda?
Ludzie doświadczający izolacji społecznej to, wbrew pozorom, wcale nie mała grupa. Prawie każdy ma w sobie jakiś procent obawy przed odrzuceniem.
Schemat działania osób skazanych na niepowodzenia to, najprościej mówiąc, dawanie za wygraną. Nie wykorzystują oni swoich naturalnych zdolności, nie rozwijają talentów, często nawet o nich zapominają, zajęci robieniem tego co im nie służy.
Jak często rezygnujesz z siebie? Planowane imprezy, na których się ostatecznie nie pojawiasz to jedno, ale przecież takich sytuacji mogło być o wiele więcej. Może bierzesz na siebie za dużo obowiązków w pracy lub w domu, zmagając się potem ze zmęczeniem i frustracją, bo nie wszystko udało Ci się zrobić?
Czy martwisz się, że bliskie ci osoby umrą lub odejdą? Czy wyobrażasz sobie często, że partner lub partnerka cię opuszcza i budzi to twoje przerażenie? Boisz się przysłowiowo „odwrócić wzrok” w obawie, że kogoś stracisz, jednocześnie odstraszając ją lub jego nadmiernym kontrolowaniem?